O przyjaźni: która wiedzie...
...
„Pośród kwiatów róży wiatrów
Pod niebem które nie ma granic
Żyją sobie mali ludzie
A ich życie niema granic
Każdy z nich ma swoją drogę
Czasem wiedzie przez krzak róży
Innym razem poprzez chmury
Jednak zawsze na rozdrożach
Spotkać mogą wielkie mury
Lecz i wtedy nie zbłąkają
Bo z ich życia się wyłonią
Wielkie malowane młoty
I rozbiją mur przeszkody
By znów pośród kwiatów poprowadzili swoje
drogi
A gdy gdzieś obok sami mur zobaczą
Sami staną się młotami i rozbija czyjejś
mury
By dopomóc czyjejś drodze znów pobiegnąć
poprzez chmury
Bo po to człowiek ma przyjaciół żeby razem
iść przez życie"
... i co ty teraz zrobisz...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.