Przyodziana smutkiem

Śliczny.
No niestety bywa tak czasami, że życie jest tak
ukształtowane za czy to ono czy szczęście okazuje się
zbyt krótkie.

Jestem pod wrażeniem jak można kochać bezinteresownie.


Pozdrawiam.

Wspaniały Sonet, pozdrawiam :)

Ładnie.
Pozdrawiam Ula.:)

Z przyjemnością czytam Twoja poezję. Lekkość pióra i
zabawa słowem zachwyca. dziękuję za kolejny wieczór.
Spokojnej nocy :)

Ech ta miłość. Wszyscy o niej marzą widząc w niej
spełnienie, a ona posiada też drugie oblicze
przynoszące ból i smutek.
Bez względu na wszystko zawsze będziemy pragnąć jej
bliskości.
Pozdrawiam:)
Marek

Kropelko dziękuję ślicznie :) ślę serdeczności :)

Podziwiam... gratulacje:)

Dziękuję Jagódko :) Uściski :)

Z przyjemnością czytałam :)

Elenko widziałam i czytałam Twój pierwszy sonet,
dlatego odważyłam się też :))

Bodziu tego nie wiem nawet ja...wszystko zależy od
mojej weny, która robi ze mną co chce...:))

Rozalio no właśnie...dziwne co nie? Też jestem ciekawa
hahaha...

Dziękuję i ślę serdeczności :)

Pierwszy sonet i to jaki...(11 zgłosek, ze średniówką
po 5 sylabie, to co będzie dalej...:)
Pozdrawiam serdecznie:)

Trudno sobie wyobrazic jaki bedzie Twoj nastepny i
nastepny,
jezeli ten jest juz bardzo udany. :)

Jak zwykle niezwykle pozdrowienia :)

Fajny, ja też popełniłam kiedyś. :)

brzoskwinko :)
Waldi cieszę się, że dopisuje Ci humor :) Mnie też, bo
coraz bliżej do weekendu :) pozdrówka

KlinikaZmysłów :)) dziękuję i pozdrawiam :))

Moliczko :)) dziękuję za pozytywną opinię bardzo mnie
ucieszyła :)) pozdrawiam cieplutko :))