Przypowieść o pasji

We mgle i przy zimnym wietrze
oddycha ciężko, choć rześkie to powietrze
dłońmi swymi cały się oplata
zapomnienia szuka, a może do czegoś wraca?

Niczym poemat historii układają się wiersze
Jest trwoga, jest miłość, być może coś jeszcze
Z pamięci strofa za strofą powraca
Podróż go kusi, szybko z niej jednak zawraca

Oczy zamknięte – zaczynają drżeć ręce
Świateł już widać migotania obrazy
Niczym mistyczne, barwne krajobrazy
Doznań kształtują bukiet
A uśmiech od niej jest w podzięce

Nie sposób uchronić oczu przed tym blaskiem
Żadna myśl posłuszną się nie stanie
Już jedno słowo staje się poklaskiem
On czeka, czeka – pomóż mu „PANIE”

Wokół roztoczyła swe sieci
Niczym słowa rzucane na wiatr
Żadna strofa opisu jej nie zmieści
Choć pozornie proste to tak

Dotąd nieporównywalna
Novum chciało by się rzec
Ale wytłumaczalna, :-)
Tyś jego pasją porostu jest...

autor

kociaqu_70

Dodano: 2008-05-21 06:50:36

Ten wiersz przeczytano 841 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie