Przyśpiewka ludyczna na chandrę...

Smutek suszy
seks i uszy,
w brzuchu dziury wierci.
Nie pamiętam już radości,
zwieszone mam piersi.

Nastrój podły,
próżne modły
o wzrost wątłej formy.
Po podłodze ciągnę nosem,
wciskam się w reformy.

Włos stargany,
w sercu rany
bezdennie przepastne.
Nic nie może mnie ukoić!
Nigdy już nie zasnę!

Wór pod okiem,
łypię wzrokiem
udręczonej duszy.
Nawet chudy cień nadziei
ostatniej się skruszył.

Twarz pobladła
jak z imadła
wyciągnięta ścierka.
Nic mnie w życiu już nie czeka,
tylko poniewierka.

Żal się leje,
myśl kuleje,
z ust mych ciekną jęki.
Nawet serce się dostraja
do totalnej męki.

Ach, jak marnie,
gdy się garnie
do mnie taki klimat.
Muszę z siebie wyjść koniecznie!
Dłużej nie wytrzymam.

Starczy chwila,
by dać dyla
w rejony przeciwne.
Chociaż z miejsca tej udręki
wygląda to dziwnie.

Hyc! I radość
pieści nagość
ciała, co w podskokach
odnajduje już uciechę
w powszednich urokach.

Fajnie! W dechę!
Mam uciechę
z codziennych potyczek.
Smutna szarość na wygnaniu,
uśmiech skrzy policzek.

Znów mam skrzydła!
Troska zbrzydła
mojemu jestestwu.
Już do smutku mu daleko,
a bliżej do grzeszków.

Figa z makiem,
pasternakiem!
Nie poddam się żalom.
Wolę płynąć w przód rytmicznie.
Będę odtąd falą!

autor

Kenai

Dodano: 2012-10-26 17:12:11

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie