Przystań

Może z utęsknieniem a może niespodziewanie
w porze kwitnących jabłoni
lub w dżdżysty jesienny poranek,nadejdzie każdemu z nas chwila,
gdy zrzuci z siebie to ziemskie ubranie.

By jak po zachodzie słońca snuć po spokojnej fali
podążać na bożą przystań-za swiatłem w oddali.
By tam swą duszę w czyśćcowej zanurzyć kąpieli
nad śnieg i blask kryształu z brudu ją wybielić.

Po czym jak biały ptak wolny,poszybować w niebiosy,
Bogu trill chwały zaśpiewać i wytarzać swe pióra w kroplach rajskiej rosy
Lecz jak żyć by w kwiecie wieku, czy schyłku jesieni
to życie ziemskie na rajskie ogrody przemienić.



Słowa prawdy podpowiedzą madre i odwieczne.
„żyj tak jakbyś umrzeć miał jutro,
pracuj jakbyś żyć miał wiecznie”

autor

*EW*

Dodano: 2008-01-14 18:13:10

Ten wiersz przeczytano 715 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie