Przyznaję!

Wstawałem zawsze wcześnie rano
I wychodziłem w brzask gęstwiny.
I często mnie omylnie brano
Za chłodny wiatr i szmer perzyny.

I gdy wracałem w późny wieczór
Goniły cienie mnie na drogach,
A łez mych odblask, cień człowieczy
W gwieździstych palił się rozłogach.

I tylko czyjeś ciche słowa
Trzymały szpilką mnie przy życiu,
Choć gasłem wciąż i wciąż od nowa
W plamistym bladych dni ukryciu.

A teraz nagle z chmur milczenie,
I tylko moje zawołanie.
Tak, wiem, nadchodzi zakończenie
I nic się więcej już nie stanie.

autor

Nietuzinkowy

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-12 17:40:55

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie