Psychodeliczne wspomnienia

1.
Czas ma wymiar kończącego się dnia, albo troszkę z tego rozpoczynającego się, przecież to i tak nie ma znaczenia w tym wymiarze, gdzie kolor jest smakiem, a cierpkość intensywnością bieli.

* * *
- Czy możesz zsunąć tego, - zaczepiam Cię - co obok w łóżku leży nie dotykając go?
Krzykniesz zaskoczona - A jak cwaniaku to sobie wyobrażasz?
Ja odpowiem - A nogą o Pani niewiedząca. Dotyk w tym wymiarze jest paskudnym dźwiękiem,
świszczącym w uchu, trwającym aż do bólu.
- Co wymyślisz mądralo dalej? - zapytasz.
- Nie wymyślam - cicho mówię – ja tylko maluję dźwięki, w ich smaku trwania, wzniecam pragnienia obrazów czucia i szeleszczę smakiem.
- Nie rozumiem Cię - odwracasz głowę wchłaniając obraz pobliskiego jeziora.
- Co fruwające kaczusie malują na niebie? - pytam.
- Chwilę ich karmienia - szepczesz, wtulając ręce we mnie - chwilę narodzin - podnosisz wzrok - chwilę, kiedy nasz wymiar się kończy.
- Co pozostanie z nas? – dopytuje się przekręcając głowę.
- To, co wspólne - wypowiadasz ledwie ruchem warg - co moje w Tobie i co Twoje we mnie -dodajesz.
- Juz nie martwię się, - z uśmiechem stwierdzam kładąc się na plecach - odbudujemy nasz świat, przetrwamy ten wybuch.

2.
- Co dajesz teraz? - budzisz, chrupiąc wafla o smaku mlecznej czekolady, a okruszki spływają na mnie jak śnieg.
Śnieg, który za oknem opada na świecące choinki tej niemej nocy. Dnia jeszcze nie zapowiedzieli ani w radiu, ani w telewizorze.
- Co mogę wziąć? - nie dajesz za wygraną i dalej pytasz zmieniając tylko smak wafla.
Milczę pomimo otwartych oczu, podziwiając zniewalające uda, uda opisujące mnie. Twoje palce stup błądzą po mnie jakby czegoś szukał.
- Czyżbym się zgubił? - przebiega przez myśl pytanie. Rozglądam się, nic nie widząc zgubionego.
Kołdra z boku obserwuje nas, przy niej poukładana odzież we wzory pisma jakiejś zaginionej cywilizacji.
Poszukiwania Twoje dalej trwają, pomimo rąk zajętych tworzeniem śniegu opadającego.
- Obudziłeś się - stwierdzasz, zatrzymując wzrok, dokańczasz ostatni kęs mówiąc - Dzień Dobry, nie pukaj, wejdź.

3.
- Gdzie jesteś? - oparta łokciami o mnie pytasz - co robisz? - Patrzysz na mnie i dalej powtarzasz pytania – Gdzie jesteś i co robisz?.
- Wędruję - odpowiadam.
- Gdzie wędrowcze zaszedłeś? - chcesz wiedzieć, usta Twoje w oczy zaglądają, chcesz bym odpowiedział.
- Poznaję nowe światy – opowiadam zadając pytanie - wiesz ile czasu trwa przedarcie się palców przez busz włosów?
Milczysz delikatnie palcami przeliczając czas, dodaję wtulając usta w Twe włosy - albo jak wiele trudów wymaga bieg pomiędzy szyją a biodrem.
Przykładasz palec do moich ust i szepczesz skrzącymi oczami - Chce zobaczyć wędrowcze, zaprowadź mnie tam.

4.
Szyba pobłyskująca obrazami Ciebie i Mnie, a jak zapomni to Mną i Tobą w rytm drgań silnika ponad wymiaru, w jakim jesteśmy, w jakim nas umieszczono.
- Jestem - wymawiasz literami kształtu wpisanymi w kroplach zastygłych na szkle.
Uśmiechem odpowiadam - Jestem – łącznik telefon milczy. Patrzę ręką przechodzącą poprzez kwarc szkła. Opuszki palców pieszczą krople stworzone Twymi wspomnieniami i za nim szyba zawiruje w swej drodze, jestem przy Tobie.
Jestem w drodze.

Kraków, lato 2004

autor

toratow

Dodano: 2005-05-12 15:17:50

Ten wiersz przeczytano 880 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie