Ptak
Złotą klatkę zbudowałeś
ziaren nasypałeś
by nie umarł z głodu
nalałeś wody
by nie umarł z pragnienia
Na nóżkę
założyłeś złotą obrączkę
by był tylko twój
Cóż więcej mu było potrzeba
miał wszystko
tak myślałeś
Któregoś dnia
znalazłeś martwego
serce pękło mu z tęsknoty
bo zabrakło kawałka własnego nieba
autor
Beatricze
Dodano: 2009-11-20 09:38:10
Ten wiersz przeczytano 1046 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
Piękny wiersz,cóż po złotej klatce i miłości
jak jest się zaszczutym we własnym więzieniu,do życia
potrzebna jest wolność.
Pozdrawiam serdecznie.
smutny i bardzo wzruszający wiersz..każdy powinien
mieć swoje miejsce na ziemi..pozdrawiam...
Wciągnął mnie ten wiersz. Cenny niesamowicie on ci
jest.
smutne gdy zabraknie nam tego kawałka ktory jest
niebem..
Smutny ten Twoj wierszyk, oj smutny... ale wiele w nim
prawdy o zlotych klatkach i ptaszkach w nich
zamknietych.
bardzo dobry morał...
Każdy potrzebuje wolności przestrzeni nawet złota
klatka tego nie odmieni.
do życia potrzebna jest wolność...niewola nawet w
złotej klatce jest okropna...wiersz dobrze napisany,
miły w odbiorze z morałem...pozdrawiam
Treść ładna z morałem. Trochę bym wyeliminowała
czasowników n.p. w 1-szej zamiast nasypałeś i nalałeś
zastąpić jednym dałeś i inaczej szyk.Prop.Zbudowałeś
złotą klatkę/dałeś ziaren by nie umarł z głodu/wody by
nie zginął z pragnienia.I w 3-ciej i 4-tej skreślić
"mu". Oczywiście pod rozwagę, przepraszam za śmiałość.
Ale mnie wzruszyłaś. Anielsko piękny i smutny.
Ciekawy wiersz. Pozdrawiam:))
W życiu też tak bywa że niby mamy wiele powodów do
radości..ale czegoś nam brakuje...może właśnie..tego
kawałka własnego nieba.. i brawo za wiersz..
biedny ptaszek ... nie dałaś mu wolności nawet
piórkiem , a mógł ożyć ...
Smutny i piękny wiersz,szczególnie koniec mi sie
podoba
bardzo smutny a zarazem piękny wiersz... każdy
powinien mieć swój kawałek podłogi...kawałek swojego
miejsca na ziemi... pozdrawiam...