Ptasi Internet

Z cyklu "Antywierszyki"

Pan Tuwim, co bogato zasłynął strofą ładną,
Napisał również wierszyk z tytułem „Ptasie radio”.

Ogromne rzesze dzieci na „radiu” tym wyrosły,
Kochały go „prymusy”, czytały też i „osły”.
Tych „osłów” i „prymusów” wnuczęta już na świecie,
Też łapią się za „radio”, oddając hołd poecie.
Ja nie mam nic naprzeciw, bo ptaszki wdzięczny temat,
Męczy mnie jednak trochę postępu tu dylemat.
Że ptaszki... świetny Tuwim, ja ptaszki akceptuję,
Lecz „radio” w naszych czasach? Dziś „radio” nie pasuje!
Wyjaśnić to musiałem, bo gryzło jak robaki,
Ruszyłem więc do lasu, by spotkać wszystkie ptaki.
Przywitał mnie zagajnik, las rzadki i niewielki,
Ptaszki w nim także małe, a zowią sie wróbelki.
„Zwęszyły”, że przybywam (zwierząt to instynkt taki,
Co życie im ułatwia, mają go również ptaki).
Szum ozwał sie w gęstwinie, wiadomość poszła w knieje,
Że „jeden taki” przybył, poezji zmienić dzieje.
Chwilkę zajęło tylko, niewielką taką, małą,
I ptakom na polance już miejsca brakowało.
Na ziemi kuropatwy, kucnęły tuż przy pniaku,
Nad nimi na gałązkę, sfrunęła chmara szpaków.
Żuraw, bocian i czapla, puchacz, puszczyk i sowa,
Gromadka ta, a jakże, do rozmów już gotowa.
Jastrząb, myszołow, orzeł, bielik, sokół, pustułka,
Dobrały się od razu (mocna to widać spółka).
Wilgi i jemiołuszki, szczygły, pliszki, sikory,
Zlotu tak ogromnego, nie widział las do tej pory.
Widzę, chwila jest dobra, więc uderzam w te słowy,
(Chociaż trema mnie żarła - mówiłem wszystko z głowy):
„Witam was drogie ptaki, zrozumcie to kochane,
W przyszłość wielką, świetlaną czas otworzyć już bramę,
Tkwicie w tym swoim lesie jakby w więzieniu jakim,
Rozwińcie wreszcie skrzydła, wszak wy jesteście ptaki,
Niekoniecznie fizycznie, lecz wyobraźni swojej,
Pokażcie swoje wdzięki, świat czeka na podboje.
Śpiewacie przecież ślicznie, kolorki piękne macie,
Czy ślepe wy jesteście? Wartości swej nie znacie?
Radio (i telewizja) dobre to media były,
Lecz czas nie stoi w miejscu, więc one się przeżyły.
Internet jest przyszłością, załóżcie sobie „web-a”,
Nie będzie tu limitu, sięgniecie gwiazd gdy trzeba.
Kontakty z całym globem w sekundę osiągniecie,
I szybciej niż myślicie bedziecie znane w świecie”.
Ptaszyska mnie słuchały z dziobami otwartymi,
(Oj, czuję, że biznesu nie da się zrobić z nimi).
Mam chyba ptasi móżdżek, bo całkiem zapomniałem,
Że ptaki małogłowe, też mózgi mają małe.

W tej samej chwili hałas smartfona mnie obudził,
Ze snu kolorowego sprowadził znów do ludzi.
Tak bardzo by się chciało „Tuwimem II-gim” zostać,
Talentu jednak nie mam. Jak więc zadaniu sprostać?

Życzę wszystkim miłego ranka i wspaniałego weekendu.

autor

Pan Bodek

Napisany: 2003-09-20 Dodano: 2019-04-27 23:35:06

Ten wiersz przeczytano 2253 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie