Pustka

Nie ustając w tańcu
na linie rozpiętej
ponad codziennością
zamykam oczy
żeby nie patrzeć w dół

Zrzuciłam w przepaść świat
umarł cicho
bez jęku
choć wzrokiem krzyczał
Idź
Nienawidzę cię

Potłukłam o skały
wszystkie szklanki i lustra
z okruchów składam
porcelanowe lalki
o czarnych twarzach
z duszami zamiast oczu

Związuję im ręce
knebluję usta
zamykam powieki na klucz

Pod parasolem ciszy
ukrywam się przed ciałem
chronię głowę
przed ulewą czerni

Zapałką z sercem zamiast główki
podkładam po kolei ogień
pod wszystkie wspomnienia
i każdą przepowiednię

Zostawiam tylko marzenie
by kiedyś przebić nożem
obojętności popiół
w mroku popielniczce.

autor

Claire Verite

Napisany: 2005-06-28 Dodano: 2005-06-29 19:41:59

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie