Pustka

Pytam siebie czy umarłam czy wciąż żyję
Drążę korytarze w mej podświadomości
Myślę - moje ciało krew zepsutą pije
Mięśnie poruszają jadem strute kości

Nadal nie wiem - śmierć mnie ma czy ciągle życie
Nie mogę poruszyć zwiotczałym umysłem
Przebrnąć chcę przez ból wyjadający skrycie
Duszy mojej z ciałem połączenie ścisłe

Na nic próby - nadal nie wiem gdzie należę
Chłód pochłania ciało a skwar męczy ducha
Samej sobie bezgranicznie nie uwierzę
Wierzyć nie mam komu - nie mam kogo słuchać

Coś biegnie z oddali głosu szept do ucha
Ucho jakby więdnie a siła zbyt krucha
Rozpościera dywan z porzuconych chęci
Żeby mnie w nich kąpać - w błędnym kole kręci

To w ogóle życie czy tylko nim zwane
Próżne wypełnione pustką bytowanie?
Nigdy nie sądziłam że pustki nasienie
Może wykiełkować w tak potężne brzemię

Moja ręka wyciągnięta w górę czeka
Aż ktoś ją odnajdzie chwyci - czas ucieka
Ja w smolistej czarnej mazi prawie tonę
Tylko jedna ręka jej palce strudzone

Czekające czyjejś troskliwej ochrony
Czyjej? - nie powie mi umysł wycieńczony
Czyjej? - nie powie mi poranione serce
Czyjej? - zniknął ślad po tej jedynej ręce

autor

Nike2017

Napisany: 2018-05-19 Dodano: 2018-05-19 22:08:53

Ten wiersz przeczytano 944 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie