Pustka

Bez cienia wątpliwosci powiem sobie prosto w twarz, że to nie ja.
Nie ty i nie on.
Nikt z nas nie powie już nic więcej.
Życie moje tak skomplikowane i zawiłe.
Po co żyję?
Z kąd to wszystko?
Tyle pytań i na żadne odpowiedzi.
Ta gra pełna pozorów nudzi mnie już.
Wciąż niespełniona szukam natchnienia, ideału,
Który przecież nie istnieje.
Przepełniona wadami unikam swego odbicia.
To nie możliwe by wszystko raniło tak bardzo.
Zdradzona przez swiat unikam jego oczu.
Lecz kim "on" tak naprawde jest?
Nie wiem
Być moze go nie znam.
Być moze jest tuż obok mnie.
Skulony, cichy i bezbronny.
Nie. To nie tak. On jest we mnie.
Wstąpił w me ciało niczym wiatr.
Duch przeznaczenia, o którego istnieniu nie wie nikt.
Zstąpił z gwiazd.
Z tego miejsca, któe jest nam wciąż obce i nieznane.
Ale po co to wszystko?
To nie dla mnie.
Ja jestem ta zła.
Ta najgorsza i paskudna.
Wredne stworzenie, dla któego nie ma świata.
Wciąż pusta i bezbronna.
Oddalona o miliony mil.
Ta, która nie zna szczęścia.
Gdy zamykam oczy, czuję ten słodki smak śmierci.
I choć wiele razy byłam tego bliska, bałam się.
Tak często się boje.
Niczym bezbronne szczenię porzucone w centrum dzikiej puszczy.
Szukam schronienia i bezpieczeństwa.
Ale nie bede miała tego póki "on" tu jest.
Ten nieznajomy duch, który stoi za moimi plecami.
A ja wciąż będę unikać mego odbicia.
By już nigdy nie zaznać rozczarowania.
Umrę a po mnie zostanie tylko pył.
I parę wspomnień...

autor

Alsuair

Napisany: 2004-04-29 Dodano: 2004-05-26 20:03:33

Ten wiersz przeczytano 625 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie