Pustka

Sunące po niebie śnieżnobiałe obłoki,
Biała pościel, którą wyścieliłam sobie jawę falująca na wietrze liliowych wspomnień,
Kryształowe szkło bezradnie spadające na podłoże
mej rzeczywistości,
Kolor mleka na haftowanej chuście mojego życia,
Pochłaniająca wykrzywione w grymasie rozpaczy złudzenia,
Wijąca się jak jadowity wąż pustka otaczająca mój umysł,
I pogrążające w odmętach czarnej tafli oceanu zatracone ja.

autor

thear

Dodano: 2007-07-07 15:05:43

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie