Pustki
Gdyby przyszło mi kiedyś zapomnieć
A ból za bardzo rozpanoszył się w ciele
Przypomnij mi, proszę
Ileż to gwiazd musiało nieraz zgasnąć,
abyśmy mogli odnaleźć swą drogę w tym
świecie
Gdyby pamięć pokrył kurz
A nić żalu przewlokła przez me serce
Nie pozwól zwątpić
Że tam, gdzie nie powstały jeszcze
myśli,
słusznie pozwoliłam,byś prowadził mnie za
rękę
Gdyby pamięć zawiodła
to tak jakby mieć w sobie
zimne, puste miejsce
A przecież człowiek nie może
nosić w sobie pustki, to niedorzeczne
autor
Andie122
Dodano: 2017-03-29 19:00:45
Ten wiersz przeczytano 309 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Takie pustki, no cóż.
nosić w sobie pustkę- straszne, wielki ciężar raczej
też, najlepiej by było poszukać w sobie równowagi
ładny wiersz
Straszna perspektywa pustki...jesli to faktycznie
choroba, to niestety nawet milosc jej nie uleczy, nie
pomoze...
Bardzo ladny wiersz :)
Do osoby chorej na Alzheimera, bardzo trudno dotrzeć.
Podobno miłość może tego dokonać, tak przynajmniej
było w książce pt "Pamiętnik", którą czytałam jakiś
czas temu. Myślę, że Twój wiersz opisuje podobną
(hipotetyczną) sytuację.
Co powiesz na pozbycie się brzydko brzmiącego "me" np
tak
"A nić żalu przewlokła się przez serce"? Miłego
wieczoru:)