Pustynią uczuć zmierzam do Izoldy

Żar pustyni bezlitośnie moje łzy wysusza
Karawana moich marzeń nowym szlakiem rusza
Na tych złotych wydmach piachu, cóż mi się wydarzy?
Ile fatamorgan złudzi nim dotknę oazy?

Nawałnica burz piaskowych zasypie wspomnienia
Spragniony miłości dyszę, szukam jej jak cienia
Czy tak wiele panie Boże popełniłem grzechów,
Że tak długo błądzić muszę i słuchać hien śmiechów?

Gdzie jest kres mojej wędrówki, czy w końcu się dowiem?
I jak mam wybierać drogę, gdy wkoło pustkowie?
W piramidzie labiryntów wciąż mijam zakręty

Dumny sfinks nie wskaże ścieżki, milczy jak zaklęty
Lecz niesiony z prądem Nilu znajdę swoją przystań
Przyjdź do mnie Izoldo we śnie – ciągle czekam... Trystan.