Pustynne pustkowie

Zawirowana jestem nie raz nie dwa
Jak błędne koło toczone na drodze
Szczególnie wtedy gdy niebo się chmurzy
I jestem sama sobie kulą przy nodze

Pustynne pustkowie cisza wyblakła
Jak cień pośród cieni spoglądam smutno
Jak szary kamyk rzucony w przestrzeń
Spada pod krzyżem mówiąc – trudno!

Pod którym i kwiaty bez wody więdną
Cierpienie bardzo do ludzi podobne
Chociaż nie przekwitły nie zawiniły
To znikną ulecą jak słowa bezwonne

A słowa za słowem wystukują palce
Choć będą tylko chwilą wspomnienia
A może szary kamyk stanie się perłą
Znaleziony pod krzyżem jak nadzieja?

autor

ESTERA60

Dodano: 2007-12-29 14:09:47

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie