puzzle

kolażem wieczór pomięte myśli
odprasowuje źle skrojony garnitur
ubieram w błękitne kolory dni lata
pomarszczone lustro drży wiatr


we włosach zapach ulicy mijam
bar chińczyka stolik pod parasolem
dłonie usta dwie kawy spojrzenia
nie proszone wracają jak bumerang


zasuszam pamięcią i zapominaniem
czasem budzą się inkrustowane bólem
o barwach jesieni burzą ład kroków
w kolejnych korytarzach nie zawsze


zostawiam nić na przyszły spacer bo
poezję możemy tylko czytać
w śpiewie zielonych liści
we dwoje

autor

topor

Napisany: 2012-10-30 Dodano: 2012-11-11 08:59:25

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie