Pytania retoryczne
Kim jestem dla Ciebie?
Sennym marzeniem,
ubranym w woal rzeczywistości,
poznanym,
choć wciąż nieodgadnionym?
Wspomnieniem,
między jednym, a drugim
łykiem kawy przypominającym
wspólne jej picie?
Zapachem,
który czujesz w nozdrzach,
ilekroć Twój umysł przywołuje
wybrane fotografie?
Smakiem,
jakiego nie znajdziesz nigdzie,
a wciąż wyczuwalnym na języku,
przyprawiającym o szaleństwo?
Dotykiem,
dawanym i branym,
budzącym pożądanie,
pozostawiającym nienasycenie?
Atrybutem męskiej dumy,
tkwiącym twardo u Twojego
boku, bez słów mówiącym:
na dobre i na złe...?
Przykładem lojalności,
stojącym murem u bram
Twoich czynów i myśli,
jako twierdza silna i stała?
Niezbitym dowodem ufności,
poddającym się każdym
gestom i słowom,
święcie wierzącym w ich czystość?
Ostoją,
w dni czarne i smutne,
Gdy myśli zaprzeczają
prawom istnienia?
Kim jestem dla Ciebie?
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.