pytanie

oczy nie kwitną bujnością rosy
w nadętych łez suną pastwiskach
przebyte morza jak złote kłosy
majestatycznie płoną w ogniskach

tańczą w płomieniach winem rozgrzane
wirują, szaleją upadłe z zachwytu
tęsknotą szeptane słowa modlitwy
otuchy dodają by dotrwać świtu

jak posąg cmentarny samotny po cichu
owinął się wiatru płaszczem niby deszczem
skąpy szloch wydarł się ustom człowieczym
pragnienie nocy zakończył listem

na widnokręgach końcowych alei
majaczą w słońcu eskadry mgliste
żółte czy złote – dostrzec nie sposób
czasu zatrute rany ogniste

i urągając wszelkim gustom
wyszły jak kroki cichych schodów
kto je zatrzyma gdy słońce zgaśnie
potokiem nocy, chłodem lodów

w szklanym dudnieniu oślizgłe chmury
wymierzają ziemi tysiące batów
umierać nie czas, żyć nam trzeba
dla jaskrawości polnych kwiatów

autor

cramer

Napisany: 1996-08-03 Dodano: 2010-01-23 14:58:18

Ten wiersz przeczytano 669 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie