Rachunek

Gdziekolwiek będę

- czy w ramach portretu, osadzona w Twej głowie,

- albo wyrzucona z bram Twej duszy samotnie obumarła,

na mej twarzy zobaczysz uśmiech,

jak jaskrawy błysk ognia w półmroku.

Taki mój uśmiech jak dwie rozciągnięte łezki na pogorzelisku rozkoszy.

Cokolwiek powiem

- szeptem zbudzę ospałe fale gniewu,

- czy znów półgłosem ukołyszę potokiem słodkości,

zaszczepię w Tobie iskrę odwetu

za miłość pozostawioną samej sobie.

Spłyną żale jak deszcz majowy po trawie...

Czy zapłaczę cicho? Pogrążona smutkiem co grób eudajmoni kryje.

Niewiedza najmilszą przyjaciółką nadziei,

rachunek pozostawię Twojemu sercu...

autor

Stysia87

Dodano: 2008-02-27 17:12:30

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie