Rachunek sumienia

-Co robisz, gdy Twa dusza płacze?
-Płaczę.
Jak minionej nocy deszcz.
Perliste krople spływają po szybie też,
Jak łzy po moich policzkach.
Przez zapłakane powieki niczego nie widzę.
Często siebie samej za to nienawidzę.

-Gdzie podziałaś swe skrzydła żebracze?
-Zgubiłam, dlatego, że płaczę.
Każdego dnia po trochu je traciłam.
W marzeniach tonąc nie zauważyłam,
że mi je podcinano..
Tam w górze zranić mnie kazano.

-A teraz co czujesz?
-Chciałabym niczego nie czuć.
Nie myśleć, nie pamiętać,
by jakoś to cierpienie przetrwać.
Ogromny ból sprawiają nawet proste słowa.
Słońce za horyzontem się schowało
i znowu płakać mi rozkazało.
Pragnę uśpić swą pamięć.
Zasnąć i nie obudzić się.
Bo czym jest me życie, gdy jego niema.
Bez niego żyć się nie da.

-Kim był dla Ciebie?
-Szczęściem.
Był jak lekarstwo na złe dni,
przy nim nie straszne były nawet koszmarne sny.
Jest moim powietrzem bez, którego się duszę..
Nie pytaj więcej, to dla mej duszy katusze.

A gdybym stała nad przepaścią..
Zrobiłabym krok do przodu...

autor

Mała_poetka

Napisany: 2007-05-09 Dodano: 2007-05-09 18:54:44

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie