Rachunek sumienia

To wina Wiktora B. Podpuścił mnie, żeby napisać kontynuację „Bilansu”

Nie byłem świętym, nie byłem łajdakiem.
Dziś muszę zrobić rachunek sumienia
By nie zostały po mnie weksle takie,
Których nie spłacę w swej życia jesieni.
Chociaż nikogo – myślę – nie skrzywdziłem,
Literę Pisma szanowałem mało.
Z Bożych przykazań nieraz sobie drwiłem,
Szczególnie szóste dla mnie nie istniało
I jeśli spowiedź moja ma być szczera,
To i o pierwszym muszę tu wspominać,
Bo Dionizosa czciłem i Wenerę,
Że już nie wspomnę muz i Apollina.

Choć wiem, że skrucha niewiele kosztuje,
Mój żal za grzechy nie jest doskonały,
Bo najgoręcej tych grzechów żałuję,
Których popełnić mi się nie udało.

Z nauk Kościoła też nie korzystałem.
Że wszelka władza od Boga pochodzi
Wątpię, jak życie całe wątpić śmiałem.
Durniom posłuchu dawać się nie godzi.
Za skórę nieraz ja władzy zalazłem,
Boleśnie także od niej oberwałem.
Dziś czas się zmienił. Przyszły nowe błazny,
Raptem cenionym działaczem zostałem,
Lecz jeszcze dzisiaj, widząc te bydlaki:
Tłuste, bezmyślne i w ciuchach markowych,
Chętnie przetrzepałbym ja tyłki takim,
By nabić nieco rozumu do głowy.

I chociaż skrucha niewiele kosztuje,
Mój żal za grzechy nie jest doskonały,
Bo najgoręcej tych grzechów żałuję,
Których popełnić mi się nie udało.

Jeszcze słabostką jedną się podzielę.
Nie wiem, czy to grzech nieumiarkowania,
Lecz ja jeść kocham. Może nie tak wiele,
Ale wytworne, luksusowe dania:
Jeżeli befsztyk – tylko z Argentyny,
Do tego wino węgierskie z Egeru,
Przy stole jeszcze przyda się dziewczyna,
W tle mogę słuchać chórów z Tannhäusera,
No i do tego świece naturalnie,
Bo lubię, kiedy płomienie się chwieją
Oraz kelnerzy – sprawni, nienachalni,
Którzy doradzić dobór dań umieją.

Bicie się w piersi niewiele kosztuje,
Lecz żal za grzechy nie jest doskonały,
Bo najgoręcej tych grzechów żałuję,
Których popełnić mi się nie udało.

PRZESŁANIE:
Dziś jestem stary, nad grobem niestety.
Już nie policzę kości tym zakałom,
Którym to by się bardzo należało.
Z seksu – zostały mi płatne kobiety.
Rozkosze stołu także mi zostały...
Choć dzisiaj stoję jedną nogą w grobie,
Skruchy jest we mnie stanowczo za mało
I wszystkie grzechy, które popełniałem
Dziś z rozrzewnieniem wspominam tu sobie.
Wciąż słowa „Wybacz Panie” deklamuję,
Lecz żal za grzechy nie jest doskonały,
Bo najgoręcej tych grzechów żałuję,
Których popełnić mi się nie udało.

autor

jastrz

Napisany: 2018-07-17 Dodano: 2018-07-18 00:10:45

Ten wiersz przeczytano 1156 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie