Z rana

wiersz powstał 31.01.2009

Pod stopą podłoga, swym chłodem poraża
Przede mną okienko, widoki roztacza
W mych dłoniach kubeczek, aromat uwalnia
Pod oknem wiatr zimny, śnieg z drogi rozgarnia

Zamykam swe oczy, i lecę nad miasto
Pokryte jest śniegiem, jak lukrowe ciasto
Szybuję nad dachem, otwieram ramiona
Wzlatuję do góry, wśród płatków miliona

Za dachem powoli słoneczko się budzi
Wiatr zimny szybciutko promyki ostudzi
Dach każdy rudawą poświatą pokrywa
I szadź z wszystkich okien powoli odpływa

Szybuję nad dachem, nad ostrą iglicą
Przemykam cichutko, nad każdą ulicą
Wzlatuję wysoko, nie czuję tu chłodu
Twarz swoją odwracam, do wschodu do wschodu

pod stopą podłoga, gdy oczy rozwieram
przede mną okienko, cichutko otwieram
W mych dłoniach kubeczek, aromat uwolnił
I nagle świat cały tak strasznie tu zwolnił

lubię takie poranki :)

autor

bojkot79

Napisany: 2008-01-31 Dodano: 2009-01-31 08:33:07

Ten wiersz przeczytano 665 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie