rana
rana
wręczając kwiat kaleczący serce
odciskam znamię uczuć zasianych
w niewoli myśli poniewierce
zamykanej klatki śpiewem wypełniany
zabliźniana rana krwawa
ściskając słowo w pamięci nie zatartej
tuląc skrzydłem samotnego anioła
tchnieniem harfy struny łkanie
na horyzoncie obawy miejsca
szukanej ścieżki do miłości
ulotnych uczuć pędzącego szczęścia
w oczach duszy samotności
Adam
Samuś
autor
HRABIA
Dodano: 2006-06-10 20:14:01
Ten wiersz przeczytano 575 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.