Realnosc i zluda.

Wynioslam moja milosc
na szczyt najwyzszych oltarzy,
nie bylo bogow przede mna,
byl obraz twej slicznej twarzy.

Moj caly swiat zamknelam
w krag uczuc mi najswietszych
-nadzieja, wiara, milosc-
wartosci mych najwiekszych.

Pewna bylam juz prawie-
tak bedzie przez cale wieki...
i nagle mi umknales-
bezdusznie zamknales powieki.

Moj bog na moim oltarzu
mgla czasu otulony-
przybylo tylko tesknot
i nocy z nim wymyslonych.

Przybylo w mojej szufladzie
kilka tomikow wierszy,
przybylo snow i mysli
rankiem o nim- najpierwszych.

Tesknota juz nie boli,
ale nie umiem jej minac-
wiernie mi towarzyszy
realna tesknota i zludna milosc.

Nadzieja mi pozostala
z wiara idaca w parze,
ze kiedys, gdy pan bog zechce
zobacze me swiete oltarze.

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-08-10 Dodano: 2005-08-11 06:28:21

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie