Reanimacja

....o tych...którym się nie udało.....

REANIMACJA

Hałas, potem kogoś krzyk histeryczny….
Zrywam się…biegiem, już wiem…
Długi korytarz się wlecze jak wąż niebotyczny,
Po to tu jestem, po to być tu chcę.

Bezwładne, jeszcze ciepłe ciało przy drzwiach,
To ten młody chłopak co się tak uśmiechał.
Szukam oznak życia i rośnie we mnie strach,
Puls żartowniś chował się, przede mną uciekał.

Lekarza!! Wołajcie!!Szybko!wózek i jedziemy…
Dźwigamy gasnącą świeczkę, co wstać nie chce…
Uderzam silnie w mostek i wspólnie płyniemy,
Ktoś oddechem się dzieli…jeszcze…jeszcze…je szcze…

O! serce młode! Masuję cię z sercem….
Dlaczego więc tak się bronisz?
Już zimne i sine nogi, twarz i ręce,
Dlaczego tak cenny czas trwonisz?

Monitor przeciągnął już kilka prostych linii,
Pękają szalone ampułki z lekami,
Szum, igły, strzykawki…co jeszcze zrobimy?
Strzały! Dwieście dżuli, budzimy prądami!

Cisza….trzysta dżuli właśnie wystrzeliło,
Ambu ktoś miarowo palcami przygniata,
Bez reakcji. Czy to już się skończyło?
Dopiero dwie godziny tego końca świata!!!

Żrenice szerokie jak bezkresne morze,
Nie! On ma dopiero cudne lat trzydzieści!
Czy dusza jego zwiedza podniebne przestworze?
Czy ciało już nie chce tego życia zmieścić?

Modlę się gdzieś w duchu by zobaczył raj,
Ktoś dłonią piękny lazur powiekami zamyka,
Mignął mi gdzieś w oczach czarnej folii skraj,
Pod nią zgasł ten uśmiech, calutki w promykach………..

…już nie bije…..

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2005-01-03 08:34:20

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie