Refleksja nad własnym losem

Dla wszystkich maturzystów 2005 (w szczególności tych zdających matematykę)

Majco! Udręko moja! Ty jesteś jak sraczka,

Tak samo w kość mi dajesz jak ciężka żółtaczka.

Tyle czasu, zdrowia uczniowi zabierasz,

Że wszelką chęć do życia także mu odbierasz.

Tyle bezsennych nocy, tyle łez wylanych,

Tyle notatników gęsto zapisanych,

Ile gwiazd na niebie świeci, co wieczora,

Ile uzwojeń na rdzeniu jest transformatora,

Trójfazowego czynnej mocy.

Mnie tymczasem do tyłka znowu wchodzą oczy.

Ledwo żywy, siedzę siłą woli,

Obliczam wierzchołek pewnej paraboli.

Deltę obliczyłem i miejsca zerowe,

Równanie niniejsze już prawie gotowe.

Jeszcze tylko postać kanoniczna,

A potem głęboka i silna choroba psychiczna.

Już mam to wszystko rzucić, dać odpocząć głowie,

Lecz wtedy naprędce przypominam sobie:

Matura! To właśnie Cię czeka!

I wtedy krew jasna zalewa człowieka!

Klnę żywo pod nosem, książkę znów otwieram,

Rozbierając wielomian tabelką Hornera.

Potem logarytmy liczyć rozpocząłem

I jeszcze bardziej musiałem schylić się nad stołem.

Lecz trud dziś włożony, kiedyś się opłaci.

Bo życie z procentem lokatę wypłaci.

Wynagrodzi wszystkie noce nie przespane,

Bóle głowy i ręki, kartki zapisane.

Mogę mieć wszystko i cieszyć się życiem,

Ale teraz muszę zająć się poważnie RYCIEM.

(i ewentualnie z beznadziei WYCIEM ;)

autor

Mattijjah

Dodano: 2006-05-25 04:08:18

Ten wiersz przeczytano 866 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie