REFLEKSJA O ŚWIETLE
Natura jest uporządkowana, a człowiek zanieczyszcza światłem i sztuczne strefy tworzy. Wyobrażeniami niszczy harmonię między sobą, spychając się w noc.
REFLEKSJA O ŚWIETLE
i leci i krąży szuka
przestrzeni słońca lub księżyca
zmysłem powonienia do obiecujących
kwiatów
lub rzuca okiem falą radarem jak
nietoperz
bierze kierunek na światło aby ćmę
upolować
kiedyś ćma wpadła pod twoją lampę i
krąży
spali się niechybnie od żaru jaskrawości
lub żarówki to jej los oszołomienia
światłem
nie poetycko od blasku twoich oczu czy
ognia miłości
człowiek z pasją ma energię gniewu w środku
i z tym
żarem lata to jego poezja gdy żywym chce
być
też wiele dla siebie zdziałać nieraz
spalany emocją
oddaje życie poświęca ale trop słowem innym
zostawia
żyje lepiej gdy słońce promieniem go
pieści
jest jak kwiat wtedy zdrowy rozwija się
i grzeje tym ciepłem strudzonych przy
ognisku bliskości
ludzie mają instynkt a gdy zatracą jak
ćmy
w ciemność wpadają
motyl piękny okaz do miłości
w lekkim siadaniu jedynie podobny
a myśl w człowieku wrażliwym
nie tylko na seks partnerów
drogę naprowadza
bo uczucia rozumne kierują ludzi
też na wyższe światła
Łódź,01.12.2008 ula2ula
ula2ula
Komentarze (12)
W komentarzach znalazlam wszystko co chcialam napisac
wiec zostawiam plus.
taki opis miała kiedyś znajoma "ludzie są ślepi
potrzeba im światła powiedziały krety" i to jest
prawda tego wewnętrznego jeszcze bardziej niż
słonecznego
Światło zawsze jest obiektem zainteresowania
człowieka... mnie najbardziej interesuje to po... tym
życiu...
...refleksyjny wiersz, już Arystoteles zauważył, że
"nie ma nic w umyśle, czego by przedtem w zmysłach nie
było, umysł nie ma pojęć wrodzonych, cokolwiek
rozpoznajemy i analizujemy umysłem, musi być wcześniej
dostrzeżone zmysłami."
Całe życie uczymy się korzystać ze światła,które jest
wszystkim potrzebne i ćmie i motylowi ale wszystko co
jest nam potrzebne do życia ,można przedawkować...i
wtedy wpadamy w ciemność albo giniemy...nie wszyscy o
tym pamiętają.Pozdrawiam.
piekne porownanie naszych spontanicznych poczynan
jezeli chodzi o chemie milosci - brawo na Tak:)
Tak jest bez swiatla jest ponuro,obojetnie jakie to
swiatlo ma zrodlo jest nam potrzebne-badz moim
swiatlem.+
człowiek z pasją ma energię gniewu w środku i z tym
żarem lata to jego poezja - taki gniewny poeta mi się
jawi.
Żyjemy nieustannie w aurze światła własnego albo
odbitego od kogoś.
Ciekawy, refleksyjny wiersz... dużo w nim prawdy....
motyl piękny okaz do miłości
w lekkim siadaniu jedynie podobny - ładnie. Cały
wiersz zachwyca.Brawo. Pozdrawiam
uczucia kierują z pewnością ludzi, szkoda że tylko
niektórych