Refleksje nad życiem

Oderwać się od świata , pogrążyć w ciszy, osamotnieniu
Dać się poznać wirowi niepamięci, pozostawić wszystko zapomnieniu
Mury katedr mamią i nęcą ciszą niezgłębioną
I tym, co kryją wewnątrz refleksją nie przeniknioną
Zamknąć się tam przed wszystkim, otoczyć aurą niewidzenia
Rozmyślać w ciszy na tym, co jest istotą stworzenia
Niech Bóg da siłę i wiarę w sens takiego istnienia
Bo to jest prosta droga prowadząca do ludzkiego zbawienia
Sługi klasztorów, zakonnice w czarne barwy pogrążone
Czy nie lepszy dla nich kolor nadziei, barwy zielone
Najpewniej im otworzą się wrota raju i ukażą cudowności różne
Bowiem one wybrały życie ciche i pełne wyrzeczeń , trudne
Może jednak Bóg bytowanie na tej ziemi normalne oceni
Zwyczajne pragnienia i straszne cierpienie też doceni

autor

unglesio z Bieszczad

Dodano: 2009-02-20 17:28:42

Ten wiersz przeczytano 956 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie