Refleksje świateczne

Noc i dzień jak księżyc i słońce,
każde ma moc by zrodzić sceny gorące,
blask księżyca jak twarz Twa w otchłani,
smutkiem będzie patrzeć w nią gdy kiedyś mnie zrani,
tylko żal tkwić bedzie w mym sercu na dnie,
bo serce me na dno Twego szybko opadnie,
teraz ono przeszyte nitką cierpienia,
taki mój żywot, lecz zostają wspomnienia,
rozmyć chce twój wzrok sprzed moich oczu,
i ochotę mam stanąć na skalistym zboczu,
chcę puscić się lekko z wichrem rozkoszy,
i niech Twój wizerunek wiatr sprzed mych oczu rozproszy...

Mój umysł pozbawiony rzeczywistości,
ma dusza nie potrzebuje już teraz litości,
choć me serce odrzucone jak głaz w dal siną,
to uczucia i wspomnienia z niego nie giną,
ten smutek, ten żal, Twe oczy, me łzy,
teraz już wiem, że pisana mi byłaś tylko Ty...

Godziny i dni, miesiące i lata,
a w mym sercu coraz większa robi sie łata,
nie przyniosły skutku lata prób usunięcia Ciebie z serca mego
są Święta, brak duszy mi Twej i brak serca Twego...
[Wigilia 2004]

autor

z-glebi-serca

Napisany: 2004-12-24 Dodano: 2006-09-18 15:32:33

Ten wiersz przeczytano 392 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie