Rekreacja trzewi

Przychodzisz z kwiatami we włosach, by rozstrzygać o mej duszy losach
Gdy wpatrzony w Twe zimne błękity, przypominam sobie, że jestem niczym
Wobec Twojej mądrości, potęgi i piękna... Oddech zamiera, a serce pęka
Na myśl, że jesteśmy tutaj tylko na chwilę, że za każdym razem się mylę
Czując, że trwał będę przez wieki... W Twym blasku jak kot mrużąc powieki
Nie patrzę już na świata niedole, a z leśnymi i rzecznymi nimfami swawolę
Całego siebie w sens już nie wplatam, opętać mnie nie może żaden szatan
Bo Ogromu iskierkę noszę w sercu, a Tobie przyrzekłem na zieleni kobiercu
Że na umór mrokiem nie będę się upijał, że siebie więcej nie będę zabijał
A kochał się będę w porannych zorzach, radość rozniecał na życia bezdrożach...
Że żył będę tymi wszystkimi chwilami, tańczył ponad kwiatami i z motylami
Z ptakami hymn ku niebu wyśpiewywał, z wiatrem myśli ku słońcu porywał
Jesteś mi siostrą, matką i kochanką, moją muzą i mego serca piękną wybranką
Odchodzisz nagle, jak i ja odchodzę, na zawsze z Tobą zostać nie mogę
Zamknijmy oczy ten ostatni raz, bo przyszedł na wieczne rozstanie czas...

autor

Wojtas Wierszokleta

Napisany: 2021-03-31 Dodano: 2021-03-31 03:37:53

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie