reminiscencje 3/10, 4/10- proza

wspomnienia i fantazja

3/10

Stoję na wysokim drewnianym progu między kuchnią a pokojem,rączką trzymam się framugi a oczy wychodzą mi z orbit. Jestem w szoku.Widzę mamusię, jak bije się z wujkiem.Padają razy zadawane pięścią, ale mama broni się dzielnie tłukąc wujka wielką chochlą. Nagle, z krzykiem, wpada między nich babcia, próbując rozdzielić. Łapie za ręce wujka ale on wyrywa się, krzyczy i teraz bije babcię po głowie. Mamusia ucieka z kuchni łapiąc po drodze mnie i mojego młodszego, wyjącego za moimi plecami ze strachu, brata. Biegniemy do drugiego pokoju.Tam się chowamy i siedzimy do wieczora zamknięci, dopóki nie przyszedł drugi wujek i tatuś.
Mam 4 latka
Nawet nie mogę powiedzieć że się bałam,po prostu byłam w szoku. Pierwszy raz widziałam taką agresję.Dziś wujek leży sparaliżowany po wylewie,pił całe życie a w chorobie pielęgnuje go jego żona, która doznała najwięcej krzywd i upokorzeń.Dba o niego jak o dziecko,jest czysty, zadbany,nakarmiony. Czasami, gdy patrzy na swoją żonę, łzy błyszczą w jego oczach a jej to wystarcza. Myślę, że po śmierci wujka jej życie straci sens a po jej śmierci ona pójdzie prosto do nieba.Czyściec już ma.
Bóg wybiera niezrozumiałe dla nas drogi,abyśmy umieli wybaczyć.

4/10

Siedzę w dużej sali wśród innych dzieci. Przede mną leży kartka z bloku i kolorowe kredki. Z wielkim przejęciem rysuję a jakże- księżniczkę. Różowa suknia,różowe pantofelki, złota a właściwie żółta korona i uśmiechnięta buzia. Przychodzi mi do głowy, że suknia musi być najpiękniejsza i biorąc kilka kredek rysuję na niej "diamenty" w różnych kolorach. Patrzę na mój rysunek i czuje niezwykłą dumę i radość, nigdy jeszcze nie narysowałam tak pięknej księżniczki, a nawet innego rysunku.
Biorę kartę i idę do pani, żeby się pochwalić. Pani siedzi przy dużym zniszczonym biurku pod tablicą na podeście. Pokazuję pani moją pracę czując taką dumę, że o mało mnie rozerwie. Pani patrzy i mówi- "Nóg się tak nie rysuje,popraw to".
Przez chwilę patrzę na nogi księżniczki i nie wiem o co chodzi ale czuję jakby mnie ktoś znienacka uderzył i brak mi tchu. Odchodzę na miejsce .
Mam 6 lat to zerówka.
Do dziś pamiętam uczucie przykrości i rozczarowania, oschły ton nauczycielki i brak zainteresowania, to był pierwszy raz.

autor

Julia Pol

Napisany: 2016-07-23 Dodano: 2016-07-23 08:17:39

Ten wiersz przeczytano 1659 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie