Requiem dla snu

Siedzę na zimnej podłodze przed siebie wpatrzony
Nogi spętane, ręce związane i umysł zwiotczały
Wokół wilgotne ściany a ja upokorzony
Jakby same najczarniejsze demony obok stały

Przez głowę przelatują skrawki szczęśliwego życia
W głowie myśl się rodzi niczym mroczna zimna kula
Już prawie nie pamiętam radosnego pulsu bycia
W moim martwym sercu skra nadziei już nie hula

A tylko kilka złych decyzji wplątało mnie w tą porażkę
To, że tak naprawdę zawsze samotny byłem
Wtem z kości dłoń przewraca mnie na posadzkę
A ja już prawie w otchłani zimnej kuli się skryłem

Miłosierny, mroczny głos tłumaczy, co się stało
Szepcze o wirusie, co duszę moją obrócił w pożogę
Mówi o truciźnie, co ciało me doszczętnie zatruwało
Aż zrozumiałem wszystko i poczułem trwogę

Zrozumiałem a z oczu pociekły mi łzy
Szaleństwo życia i śmierci nie ma już znaczenia
Kostucha mówi, że nie byłem doszczętnie zły
Lecz, że to kwestia była przeznaczenia

Mimo szczerych chęci życia zgodnie z samym ze sobą
Stale parłem w złym kierunku w zła stronę się kierowałem
Skręcałem wciąż inną mroczną drogę celowo
Przez co chyba nigdy naprawdę spokojnie nie spałem

A teraz przychodzi odejść bez pożegnania
Nie mówiąc nikomu jak bardzo kochałem
Szykując się w końcu do wiecznego spania
W koszmar życia się budząc na powrót, uświadamiam sobie, że spałem?

Szczecin 22-08-2007 Napisałem ten wiersz słuchając ciągle jednego utworu, motywu z filmu ‘Rquiem dla snu”, widząc przed oczami każdy kadr z tego wspaniałego obrazu Darrena Aronofsky’go.

autor

Kinolus

Napisany: 2007-08-22 Dodano: 2007-08-22 10:19:07

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie