Reykjavik

Już nie pamiętasz jak mi obiecałeś
Reykjavik gdzieś o zmroku
pełen złotych świateł i z małymi
skandynawskimi domkami

Było mówione, że niezależnie
czy bardziej na tak, czy bardziej na nie
trafimy tu kiedyś oboje, niezależnie
by porozmawiać o życiu, nie o nas

A teraz siedzę sobie w jednym domu
szklanym domu, ujmuję filiżankę dłońmi
jest trzeci dzień odkąd się urodziłeś
od czasu bitwy pod Waterloo

I myślę, że w pewnej chwili
byłeś dla mnie jak moja Polska:
Kochałam cię, a przecież zupełnie
nie wiedziałam i nie miałam za co

Może jestem tu, ale spóźniona
Miałeś pamiętać o tej naszej dacie
a przecież gdy spytałam o nią mówiłeś
że już zapomniałeś

Szarą chmurę przegania porywisty wiatr
czekam przynajmniej na zorzę polarną
na horyzoncie setki obojętnych twarzy
a jedna z nich tonie w świetle słońca

autor

meditatio

Napisany: 2010-03-29 Dodano: 2010-03-29 12:34:31

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie