Rimbaud

Szumią drzewa, wiatr w koronach pije,
Statki odleglejsze, dziwniejsze wściekłe wody.
Polany całe moje, odraza zamiast piękna,
W moich oczach przyszłość, sen proroczy; życie.

Serce bardziej rana, splugawiona dobroć,
Niźli ma głupota, miast zbyt tłocznych śmiechy.
Pociągi odjechały, wiatr pozbierał pyły,
Teraz w knajpach picie złowi nam codzienność.

Słońce wstaje z nami oblodzone, ciche,
Zaleje jeziora, trawy, słowa zmieni w bełkot.
Potem deszcz obmyje grzeszne ręce moje,
Piorun zwróci wiersze, niebo da natchnienie.

Szumią drzewa, płaczą trawy, wiatr pijany ucichł.
Z wrzaskiem przenikliwym w otchłań morza wpadłem.
Polany niespokojne, morza wciąż wzburzone,
W moich oczach przeszłość, sen proroczy, smutek

autor

Doktor Zawisza

Dodano: 2008-05-30 13:56:10

Ten wiersz przeczytano 967 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie