Rorotnie spominki

wiersz gwarowy

ROROTNIE WSPOMINKI

Stojom otulone wiyrby mokrym śniegiem,
przy Dródze Junoków jedna za drugom
w rządku, jak jakie palmy bioło śrybne w zimowym porządku.
Pozgibane ku ziemi pod cięzorem śniega, dyć to przecie zima,
a jo lecem warciućko na Górke rano,
raniućko tak jako downo na roroty ale dziś ik nima.....
Przybacujom się mi kwile, kie mama odzioto w chustke biołom
tybetke strzępiatom, kozusek krótki cornym barankiem obsywany
i barankule ciepłom kraciatom...spodnice wełnianom chrubom i kapce
biołe abo siwe wysokie cielęcom skórkom obsywane na sprzącki zapinane.
Kapce skrzypiały na śniegu i mrozie, wtory siod se na włosak i brewiak
mojej mamy.Tata w góralskiej copce fijakierce obsywanej cornym
karakułem w kozuchu na guziki wielkie zapinanym
w góralskik portkak suknianyk i kapcach krótkik na nowlekace i sprzącki
zapinanyk w gorzci trzymoł latarenke a racej lamke od woza odpiętej.
Snieg i mróz skrzypioł i strzeloł i zgrzypioł na dachu
a jo sie cało skurcała ze strachu w tyj nasyj dziedzinie w biołyj urodzie
zamkniętej...
Ciepłe a racej gorące to było ino serce mojego taty, świadcyły o tym
błyski i ognicki w ocak i ciepły uśmiech, coz więcej trza było nom do scęścio ?
Ino krapke ludzkiej zycliwości i w kościółku miejsca...
Idem pomalućku i widzem jako się mi plątała chustka ze strzępkami
kie trza było przekracować i krocać pomiędzy drzewami...
Ślimy coroz sporzej i warcej pomiędzy syćkie zospy i drzewa
ku kościółkowi na Górce ka przy ołtorzowi polyła się rorotnio świyca...
A organista pocynoł grać i śpiywać „Spuśćcie nom na ziemskie niwy”
ludzi zaś było telu ze się trudno było przepchać ku ołtorzu...
Dziś trudno w to wierzyć jakby to były jakie dziwy...
Zbacujem to syćko i idem na Górke choć nima rorotów rano
ino po połedniu, boby w kościółku na tyj uccie
na wtorom nos Pon Jezus zaprosiył nie było nikogo widno...
i w tym malućkim domku na ołtorzu dzieciątecko samo.
Dziś w kościółku ino organista i zakonno siostra cosi ryktuje,
ksiądz wysed ze mszom ku ołtorzu
a jo w kąciku przy lutosiernym Jezusie klęcem i ukwalujem.
Dziś świycki się nie świycom i po ścianak zwidy nie furkajom
cienie ino moik ojców i ludzi z tamtyk casów w mojej pamięci
o tym syćkim co bocem i cujem rorotnie spominki przyblizajom....
Słysem jesce śpiyw Góroli stustela kie zaśpiywali Panu Jezusowi
to malućki kościółek nimóg pomieśćić telej mocy.Śpiywali syćka
a ze to blisko nieba totyz śpiywy nase wartko się tam nasły.
Było nos telu co ściany pękały we swak a kie jesce przysła góralsko
muzyka i zagrali na gęślak,to się nie wciało na tyn mróz nika z
kościółka wychodzić.Ślimy pote gęsiego pomiędzy sniegowe zospy
du domu a mróz scypoł kielo ino móg a kie spoza wiyrchów
wyźrało słonecko to jesce mocniej...Hej Boze ,jako wartko się ten cas
kansi podzioł i ludzi coroz mniej dziękuje Panu Jezusowi za to ze się
fcioł dlo nos narodzić coby se nos zbawić. Dzisiok po mszy wąskim
chodnickiem idem z kościółka na smentorz
coby mamie i tacie zapolić małom świecoske i popytać Pana Boga coby o nik
nie zabocył hań ka som jest bo jakosi przed Bozym Narodzeniem
pośli ku Niemu świętować juz na wieki....Haj.

autor

skorusa

Napisany: 2007-11-15 Dodano: 2008-11-30 02:41:05

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie