równowaga

jak niewidomy
w śnie w którym jawa
nie jasne granice
po ciemku ustala

idę po liniach pisanych od ręki

upadam na każdej
małej krawędzi

brak równowagi na każdym zakręcie
oddala już myśli o tym kim będę

próbuje utrzymać się w pionie jak umiem
podnieść się z błota gdy w nim się zanurzę

wymazać marzenia
w przepływie nostalgii
by nie utonąć
szukając w nich prawdy

tylko żeby już żaden halny nie zawiał
żeby pozornym ciepłem nie kłamał

żeby pod maską złudnego szczęścia
nie zmieszał mnie z ziemią przypływem powietrza

i tak, równowaga
tak, równowaga
będę to sobie
głośno powtarzał

muszę to sobie jasno nakreślić
odnaleźć prostotę i w nią się zagłębić

znajdę linijkę od której odkreślę
moją własną drogę
moje własne miejsce

autor

ZaMłodyNaGniew

Napisany: 2008-12-24 Dodano: 2008-01-24 21:08:23

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie