Róża

Szare płyty cementowe,
błotem czarnym powalane,
powbijane krzywo w drogę,
światłem gwiezdnym przeplatane.

Kałużami migająco,
pełgotliwie trakt upstrzony,
leży róża, przemdlejąco,
kwiat już zwiędły, porzucony.

Wzrokiem, jak sęp na truchło spadam,
potem kolce w twarz przyciskam,
kwiat nadzieję w dłoń układam,
wodę czarną z żył wyciskam.

Pąk ten, w kryształowy wazon wsadzę,
zewłok czarny, krwią zaschnięty
i do życia go zawołam,
bo miłością jest zaklęty.

Jest to dla mnie jak wyzwanie,
by obudzić kwiat dla świata,
losy róży, losy moje,
życie w węzły pozaplata.

I prężąca się łodyga,
co sokami zdrowo tryśnie,
radość w moje żyły wtłoczy,
w sercu moim iskra błyśnie.

autor

Kukabarra

Napisany: 2006-12-06 Dodano: 2006-12-07 09:41:02

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie