Rozbita porecelana

Niedopałek, kieliszek, dwie butelki,
urwane guziki od kamizelki.
Dym, zaciemnione mieszkanie,
uprzątnijmy nim ranek wstanie.

Potłuczone szklanki, robita porcelana,
taki widok zastałam z rana.
Przerażona krzyknęłam : Nigdy więcej!
Obiecałam nie płakać więcej.

Spakowane walizki, pieniądze, komórka,
mapa Polski, zdjęcie przyjaciół z podwórka.
Rzęsy, policzki przyozdobione łzami,
żegnam się ze swoimi korzeniami.

Nie oglądam się już w tył,
wiatr bolesne wspomnienia łez zmył.
Uciekłam, jestem wolna od terroru.
Nie odpuszczę póki nie zaznam spokoju.

autor

Pesymistka94

Dodano: 2012-05-29 20:48:08

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie