Rozkosz pewnej części jej ciała

Cudowne wzgórza


Ranek, spacer z pieskiem, nagle we mnie fale wezbrane
Do bólu majestatyczna, ubrana w spodnie dopasowane,
Je piesek, ta smycz trzymała jej kształtna ręka śliczna
Spojrzenie jej, jakby spojrzała z okna odsuwając falbanę

Zwinna ona, przyległe spodnie z długimi nogami
Stoimy obaj, ja i mój piesek, stanął i przechodzień
Widzi nas, schyla się na pieskiem, oczy mgła zachodzi
Rozkosz pewnej części jej ciała, dla oczu słodycz, co mami

Ten widok podniety, dwa wzgórza piękności
Serce zamiera, chwilo trwaj wiecznie, litości
Bądź dziewczyno nad pieskiem schylona
To piękno kobiecej okrągłości, zachować w wieczności

Za późno, już wstała, z gracją w tych spodniach odchodzi
Idę za nią wpatruje się w nią, w tą część górnych jej spodni
Podniecony żegnam ją wzrokiem, za załomem domu przepadła
Widziałem piękno kobiety, szczególnie to, co pewnie odgadłaś

Tych cudownych miejsc jest wiele w pięknej kobiecie
Dwa wzgórza, to policzki, niżej pod jej szyją , sami wiecie
Patrząc w otchłań jej sylwetki, są jeszcze dwie pary wybrzuszeń
W dotyku, wtedy oczy mgłą zachodzą, doznaje się cudownych wzruszeń

Wzruszenia doznaje się przy każdej kobiecie, nie tylko oceniając jej pagórki
Jej intelekt, wiedzę, zmysłowość, macierzyństwo co wzrusza
Przyjaźń, jej wierność i zdrady w miłości, jej ciuszki
Ale zawsze gdzieś wszystko się kończy na miłosnych wzgórzach

Autor : slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2020-02-10 Dodano: 2020-02-10 01:08:08

Ten wiersz przeczytano 1256 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie