rozminał się cien i echo

zataczam horyzonty w poszukiwaniu źródła
kryształu tam upuszczonego,
gdy radość tańczyła,a serce wiedziało tylko jedno
oślepiał blask rozżarzonych oczu

po omacku wśród łąk biegnę dłonią,drogą wspomnień
na wzgórza ,gdzie samotne drzewo drży
wbijam wzrok w jego smutek
rozstawioną konstrukcję konarów

milcze...

podziwiam ten wiatr ,który tak dzielnie trwa
choć z humorami czasem jednak wciąż ten sam
nasłuchuję szeptów niemych rozmów traw
obrazy pięknych wspomnień przesuwa wiatrak
poskrzypując swym oddechem

tocząc w niebo wszystkie pamiętne chwile.

autor

Synezjusz

Napisany: 2008-11-22 Dodano: 2008-11-22 20:13:16

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie