Rozmowa

„Na prawdziwej modlitwie serce idzie zawsze na przedzie...”

Nie myśl, że tak gonię bez miłości i wiary
bo kocham całym sobą i wierzę, że warto
choć niekiedy przystanę, zwątpię, gdy bez miary
szczęśliwość moją jednym ruchem w pół rozdarto...

Bo jestem słaby – wiesz to – i tak będzie zawsze
- stworzyłeś mnie kimś, kogo zrozumieć jest trudno
i komu kolory krwi wydają się krwawsze
niż temu, co w swej duszy nie sprząta, gdy brudno.

I ja nie jestem czysty, bo myślą gdzieś spadnę
to czynem zgubię drogę, gnając nieprzytomnie
i wtedy moje serce, jak dziecko, bezradne
dziwi się, że Ty nadal chcesz pamiętać o mnie.

Dlaczego tak się dzieje, że jak wicher zmienny
wznoszę się, by tam opaść, gdzie Nieba nie widać?
I tylko dotyk Twojej miłości zbawienny
pomoże mi na dłużej lepsze plony wydać.

Tak drżą mi dłonie teraz, kiedy Ciebie proszę
drży serce, gdy przepraszam, choć dojrzałe wiekiem
i płacę Ci, a Ty mi oddajesz te grosze
i szepczesz ciepłym głosem: „Bądź tylko człowiekiem...”

autor

GłośnySzept

Napisany: 2007-11-02 Dodano: 2007-11-19 12:28:09

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie