Rozmowa nad grobem...

Mojej jedynej milosci...

Pamietasz...
jak pieknem ballady owiana
tworzyla nam milosc piesn cudna do rana?
Pamietasz...
jak ufnie w twoich ramionach
zakwitla nam jasnosc przez nas wysniona?

***

Skarge ci dzis przynosze,
tylko nie smuc sie-prosze,
bialym kwiatem grob twoj pokryje...
ty wciaz caly moj...- tylko ja...zyje!

Ty jeden we mnie mocno wierzyles,
wszystko serdecznie na pol dzieliles,
w mych pierwszych wierszach mnie szukales
i w kazdej strofie na nowo odkrywales...

Z wszelkiego piekna dales mi wszystko,
chyle sie wiec... bardzo nisko...
nad twoja dostojna wiecznoscia
i bezlitosnie zabrana miloscia...

Zapalam kolejne,smutne znicze...
och zycie.........!
Czemu cie zabralo? Serca nie mialo?
Czemu mnie sie bez sensu zyc dalej udalo?

Umknales mi...w ciagu 3 sek., mimo, ze tak mocno cie tulilam...

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-11-01 Dodano: 2005-11-01 05:54:59

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie