Rozpamiętywanie,wspominanie...

Za dużo rozpamiętuję to co jest już historią...nigdy nie tęsknij za minioną przeszłością...!

Odwracam wciąż twarz do tyłu
spoglądam wzrokiem za siebie
rozpamiętuje bezpowrotne chwile
i ranię tym wszystkim samą siebie

Bo ludzie są jak płatki śniegu
zachwycają mnie i cieszą
lecz pierwszy silniejszy blask Słońca
a znikają i stają się przeszłością

Ludzie to też kwiaty co radują oczy
zakorzeniaja się w mym sercu
i nie wiem dlaczego
bronią się kolcami przede mną
która jedynie chcę mieć ich
dla siebie w swym ogrodzie...

Czasami myślę że jestem zwierzyną
drapieżcą co rzuca się na zdobycz
i zaślepiony głodem atakuje...miłością
bo sam potrzebuje ciepła i człowieka

Zaraz potem przebiegle zmieniam się
z drapieżcy staję się ofiarą
i wtedy jedynie mnie żałować...

Czy tak wolno mi robić?
Zapominać że ja sama tak często
odejść bliźniemu pozwalam...?!
Rozgrzebywać popiół po ognisku
mionych lat dni chwil i parzyć się nim?

Odpowiesz mi że nie...?
To proszę Cię,chociaż Ty
jeden, jedyny,drogi mi
nie opuszczaj nigdy mnie
nie burz zbudowanej ściany
z cegieł nadziei w przyjaźń i miłość
Proszę ty jeden nie stawaj się
mym mglistym wspomnieniem
który nie pamięta wspólnie przeżytych kiedyś chwil...

autor

Samara

Dodano: 2005-01-03 22:37:39

Ten wiersz przeczytano 1556 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie