Rozpięty

Wichry wieją w silnej duszy
Ciało zaś od środka się suszy
Uwolnijcie Go od tej niedoli
Nie pozostawiajcie w niewoli

Nadgarstki przebija ostry ból
Palce napięte są niczym łuk
Grymas na twarzy nie gra ról
A rzeźba ta jest z drewna buk

Ścięgna na stopach poprzerywane
I strupy na nich są pozasychane
Wszystkie mięśnie są mocno napięte
Jedyne podparcie to klin włożony
pod piętę

Policzki i skronie krwią zroszone
Modlitwy do Ojca są zanoszone
Drzazgi ranią Jego ramiona i plecy
I tylko Ona jedna przed nim klęczy

Biała włócznia przebija skórę i ciało
Jego oprawcom jednak ciągle jest mało
Gniew Boga na siebie tylko zsyłają
Jeszcze nie teraz, ale o litość zawołają

Spokój i cisza w końcu nadchodzi
Na cały ten ból i cierpienie się godzi
Już nie jest tak przeraźliwie napięty
Choć Jezus na krzyżu jest już rozpięty

Po kilku godzinach nadchodzi olśnienie
Ten, który wisi na krzyżu, winy odpuszcza
Z samej głębi duszy przychodzi oświecenie
A z egotycznego umysłu kajdany opuszcza.

autor

Fabriano

Napisany: 2008-09-10 Dodano: 2008-09-16 06:45:34

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie