Rozstanie z ciałem

Będzie zwlekał Tanatos*, czy też już wyruszył?
Czy skrzydła go niosą w kolorze bezświatła
poprzez Hades, nad Styksem, wśród wichru i burzy?
Słychać trzepot za oknem, umysł drgnął i zmartwiał.

Chociaż ciało bezsilne, wyostrzone zmysły
postrzegają posłańca. Przybył z kraju zmarłych.
Dłoń do noża złotego przyłożył, zacisnął,
prężne uda o głowę starca się otarły.

Szybkim ruchem czuprynę chwycił i przytrzymał,
odciął pasmo siwiutkie jak gołębie pióra.
Ciało zmarło, lecz dusza nadal była żywa –
opuściwszy swój zewłok, mocny chwyt poczuła.

Wzniósł się w górę bóg śmierci, nad światem przeleciał,
duszę na brzegu Styksu ostrożnie postawił.
Skończył się zacnej psyche ziemski życia przedział.
Właśnie Charon ją woła, nadszedł czas przeprawy.

Służył zdrowy organizm poprzez lata długie,
wielu doznań wspaniałych dostarczył w nadmiarze.
Duch pożegnał z wdzięcznością oddanego sługę,
wielki stos pogrzebowy powietrze rozżarzył.

c.d.(może)n.

* Tanatos to w/g mitologii greckiej bóg śmierci. Uchodził za syna Nyks i Tartara, miał bliźniaczego brata, boga Hypnosa.
Według wierzeń zlatywał na czarnych skrzydłach, wchodził niepostrzeżony do pokoju i złotym nożem odcinał konającemu pukiel włosów. W ten sposób, niby kapłan umarłych, poświęcał człowieka na ofiarę bóstwom podziemnym i na zawsze odrywał od ziemi.

autor

Sławomir.Sad

Napisany: 2018-10-26 Dodano: 2018-10-26 07:40:41

Ten wiersz przeczytano 4635 razy

Oddanych głosów: 127

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie