Rozwój i upadek monstrum
„Rozwój i upadek monstrum”
Zamknięte w kokonie uczuć
W ciemności ludzkiej rodzi się monstrum
W oddali od świata gdzie nikt nie
dociera
Na krańcach ludzkiej duszy
Wśród strachów leków niepewności
Wśród gniewu i żalu serc rodzi się
monstrum
Tam gdzie żaden człowiek nie staną
Gdzie mór nie do przebicia
Zło przeogromne ma swe mieszkanie
I niczym nie tłumione rozwija się w swym
zarodku
Stając się coraz większe
Ale nagle pada światłość
Kokon pęka rozdziera się na dwoje
Zarodek umiera leży topnieje
I niczym zapałka na wietrze gaśnie
Lecz po jakimś czasie znowu kokon uczuć
Hoduje i wytwarza owe monstrum
Które z początku nie do pokonania
Niknieje pod wpływem ludzkiej dobroci
Komentować i dlaczego jeden z moich najgorszych wierszy ma najwięcej głosów?
Jucek
Komentarze (3)
"Tam gdzie żaden człowiek nie staną" raczej stanął.
Zmieniłbym również "niknieje". Duzo tego "monstrum"
jak dla mnie. Podoba mi się twój wiersz - trafne
spostrzeżenia, niezły przekaz.
Marku ciężki Twój wiersz przejść było go trudno
hmmmmmmmm lecz ten promień który się ukazał był
oczekiwany i wiedziałam że w tym momencie pojawi się
...cieszy mnie że z nadzieją kończy się ten
wiersz...z uśmiechem:)
piękny wiersz...