Rusztowanie

Syndrom DDA

W dzieciństwie nigdy nie wspominałam o nim.
A on, pewnego razu, gdy bazgrałam coś nieporadnie,
swoją ciężką, spracowaną dłonią narysował
w kilku ruchach gibką postać
przeskakującą fale.
Podzielił ją na osiem części, pierwszą była twarz.
Projektowanie – może lepiej zacząć od tego, co będzie tłem?
Próbowałam.
Zniknęły na chwilę z obrazków wielkogłowe Królowe Kier, a Alicja miała się
coraz lepiej.

Przebrano ją w najpiękniejsze stroje wyczarowane
z brystolu i kolorowych wstążeczek
na zabawę w przedszkolu,
chociaż wtedy nikt jej tego nie powiedział.

Po przedstawieniu w teatrze, w zachwycie
znikała w słabym świetle magazynu,
gdzie na wieszakach nieruchomiały lalki,
o zawsze otwartych oczach
i drewnianych dłoniach.
Przygarniała się do nich, chłonęła sekundy.
Pisała w pamiętniku: najbardziej
lubię Alicję.

A dziś rysujemy dla niego kółko, dzielimy krzyżykiem, aby wytłumaczyć,
że teraz jedna czwarta, a jutro połowa tabletki.
Wiadomo: starość, głuchota, brak wykształcenia.
Na pewno nie zna ułamków.
Lekarz niecierpliwi się, dla niego to nazbyt rozwleczone pomiędzy słowem a słowem,
a ja wstrzymuję falę purpurowej nieproporcjonalności.
Niczego nie zmienię. Powódź...

Trzymając cię za rękę, tato, długo czekałam
w półmroku, aż wszystko sprawdzisz.
Zgasisz ostatnie światło, przekręcisz
klucze w trzeszczących zamkach.
Kurtyna dawno opadła, tylko nasze kroki
na metalowych schodkach za sceną, przestrzeń zawieszona w akustycznym sercu ciszy.
Bałam się tam wyłącznie aktorów, którym gwałtownie spadało ciśnienie po spektaklu
i wraz z każdym przechylanym kieliszkiem, śpiewali głośniej.
Tatusiu, wracaj – przywoływałam cię myślami,
ale Alicja
miała zdrewniałe stopy i otwarte oczy.

Wieczorem znów ustawimy rusztowanie.
Inni niech się tylko patrzą.
Poczujesz wiatr w żaglach, gdy stalowe ramy
i świerkowe belki zawirują
nad naszymi głowami.
Akrobata bez asekuracji wyciągnie wiadro
z cementem,
zaczepiony stopami o rurkę, balansując na chybotliwej konstrukcji
(pamiętam: w końcu ze szklanką herbaty,
w przedpokoju).
To absorbuje.

Nie wyjmujemy już więcej białych królików
ze szklanej buteleczki.
Po jakie licho to wszystko wzmacniać,
gadająca róża i tak sama rośnie.
Przechodzi obok nas kolejna burza.
Plącze się tak bokiem, chyba nie chcąc samej się wypadać. Przygniata ciężkie, ospałe powietrze,
a my w wolnych chwilach uprawiamy pomidory.
Trzepoce kartka na drzwiach
teatru: przerwa wakacyjna, remont.
Szalony Kapelusznik schował się do norki,
Alicja poszuka go później,
a ja już taka zostałam, za duża, albo zbyt mała.

autor

Agrafka

Napisany: 2018-06-27 Dodano: 2018-06-27 19:58:16

Ten wiersz przeczytano 5065 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie Okazje Dzień Ojca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie