Rybacy

Świtem wypływają i zmierzchem,
rzucają sieci, jak zasłony
które wzdęte wiatrem,
rozchylają się jak uda kobiety.
Opadają na grzbiety fal,
spienionych anielską siłą,
ku niebu pną się mewy,
dziurawiąc chmur dywan.

Gwiazdy zaczynają spadać,
na mnie, na ciebie,
mam je wszędzie,
wyjmuję z biustonosza,
spod spódnicy,
wysypuję z kieszeni,
błyszczę się gwiezdnym kurzem,
mokrym, lepkim morzem.

Pomarańczowy blask uciszanego słońca
wygwieżdża się w pustych sieciach
- ani jednej ryby.
Na falach srebrne Anioły rozkołysane,
syreni skowyt mówi mi,
że odebrano im skrzydła.
To ich pogrzeb.

Mewy się jeszcze nad nimi litują
zataczając kółka, ale one też odlecą...
Wszystko się znów zdrapie oparte o ciemność.

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-10-12 Dodano: 2008-10-14 21:18:13

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie