Rzeczyzmchuporosła (1)

Była sobie kraina Rzeczyzmchuporosła.
W tej krainie żyło się tak,
że nie trzeba było polować.
Kto chciał, rwał dorodne grzyby.
Syciły one brzuszyska.
Grzyby rosły rozsiane ze specjalnych zarodni,
czego w przyrodzie naturalnie nie uświadczysz.
Wystarczyła kapka wody i pędził trzon ku niebu,
a z nim kapelusz o smaku różnorakim,
do wyboru, do koloru…

Nie trzeba było plantacji.
Grzybów było pod dostatkiem,
także w porze letniej, gdy słońce przygrzało
Mchuporośli zajadali się ze smakiem,
a smaków było tak wiele, że spieszyli z ich poznawaniem,
aż brakowało na to doby…

Ale kto uwierzy, że od grzybów nie bolą brzuchy?
Oni o tym nie wiedzieli, bo to było w Rzeczyzmchuporosłej.
I rosły im szybko napełniane w pośpiechu
te ich już okazałe brzuszyska.
Przysłaniały trochę świata,
ale za to dzięki nim można było ich rozpoznać.
Pod specjalnymi lampami świeciły w różnych barwach,
a w szyfrografach – powstawały kartoteki,
zapisywano życiorysy. Brzuch służył im nawet za paszport.

Aż którejś, spokojnej pory roku, a trzeba Wam wiedzieć, że
od jakiegoś czasu miewali same spokojne
– rozpadały się nagle cytrynowe deszcze…
żółte, świeżo pachnące, orzeźwiające jak lemoniada.
Przez chwilę obawiano się o grzyby, ale te dalej rosły,
z tym, że były coraz bardziej żółte
i zjadacze grzybów, coraz bardziej żółci…

Nie poznawali siebie.
Lampy z szyfrografami pokazywały jedno.
Już nie było między nimi różnicy.
W Rzeczyzmchuporosłej – Mchuporośli
szukali sposobu, by się móc rozpoznać…
Skoro to nie mogły być ich brzuchy?


cdn.

autor

marcepani

Napisany: 2020-03-21 Dodano: 2020-03-21 17:24:11

Ten wiersz przeczytano 1809 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bajka Klimat Optymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie